Oratio me istius philosophi non offendit;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Sedulo, inquam, faciam.

Bork: Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?
Ita credo.: Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere.
Zenonem roges;: Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem.
Si longus, levis.: Nam de isto magna dissensio est.
Bork: Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere.
Quare conare, quaeso.: Hoc non est positum in nostra actione.

Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri.
Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur.

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quod cum dixissent, ille contra. Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse? Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Sit enim idem caecus, debilis. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Quasi vero aut concedatur in omnibus stultis aeque magna esse vitia, et eadem inbecillitate et inconstantia L. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus.

Duo Reges: constructio interrete. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.

Cum enim summum bonum in voluptate ponat, negat infinito
tempore aetatis voluptatem fieri maiorem quam finito atque
modico.

Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus;

Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus.
Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?
Mihi autem nihil tam perspicuum videtur, quam has sententias eorum philosophorum re inter se magis quam verbis dissidere;
Itaque ad tempus ad Pisonem omnes.

Quibus ex omnibus iudicari potest non modo non impediri rationem amicitiae, si summum bonum in voluptate ponatur, sed sine hoc institutionem omnino amicitiae non posse reperiri.