Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? [redacted]tilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Duo Reges: constructio interrete. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Quid ergo?: Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse?
Explanetur igitur.: Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.
Bork: Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur.
Negare non possum.: Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet;
Istic sum, inquit.: Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

De quibus etsi a Chrysippo maxime est elaboratum, tamen a Zenone minus multo quam ab antiquis;

Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum
ediderit nihil post mortem ad nos pertinere?

Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum
earum rerum, quae sibi conducant, amittere.

At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis.
Et quidem, inquit, vehementer errat;
Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.
Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.

Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.
Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?
Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt.

Quid ad utilitatem tantae pecuniae?

Cur, nisi quod turpis oratio est? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Praeclare hoc quidem. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quod cum dixissent, ille contra. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Deprehensus omnem poenam contemnet.

Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur?